ນັ່ງແຍງພະອາທິດຕົກດິນ🌄
ມັນເປັນປະກົດການໜຶ່ງທີ່ເກີດຊ້ຳໆໃນທຸກໆມື້
ແຕ່ຂ້ອຍກໍຍັງມັກເບິ່ງ ແລະເບິ່ງເລື້ອຍໆບໍ່ເຄີຍເບື່ອ
ໃນບາງເທື່ອ ພະອາທິດ ກໍຄືເພື່ອນທີ່ຮູ້ໃຈທີ່ສຸດ
ໃນຍາມທີ່ເຮົາຄັບຂ້ອງຄາໃຈ ບໍ່ຮູ້ຈະໄປທາງໃດແລ້ວ
ກໍຍັງມີພະອາທິດຄອຍຄຽງຂ້າງ
ແລະຊ່ອຍລະບາຍຄວາມເມື່ອຍໃນໃຈຂ້ອຍ
ມື້ນີ້ກໍຄືເກົ່າ...
ຂ້ອຍຍັງຄົງຕັ້ງຄຳຖາມກັບພະອາທິດວ່າ:
ຂ້ອຍເສຍໃຈຢ່າງດຽວເມື່ອເກີດມາເປັນຄົນ
ແຕ່ບໍ່ຮູ້ວິທີປະຕິເສດຄົນ!
ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຕ້ອງແຄແຕ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ?
ເປັນຫຍັງຄືບໍ່ສົນໃຈນຳຄວາມຮູ້ສຶກເຈົ້າຂອງແນ່?
ເວລາທີ່ຂ້ອຍຢາກຮ້າຍໃຜ ກໍເຮັດໄດ້ແຕ່ເວົ້າລັບຫຼັງ
ເປັນຫຍັງຄືບໍ່ກ້າໄປເວົ້າເຊິ່ງໆໜ້າເຂົາເລີຍ?
ເປັນຫຍັງຕ້ອງຢ້ານເຂົາເສຍໃຈ?
ເປັນຫຍັງຕ້ອງຢ້ານເຂົາຊັງເຮົາ
ທັ້ງໆທີ່ເຂົາເປັນຝ່າຍກະທຳຜິດຕໍ່ເຮົາ?
ຫຼາຍໆບັນຫາທີ່ຂ້ອຍຖາມອອກໄປ
ຮູ້ດີວ່າບໍ່ມີຄຳຕອບກັບມາ
ແຕ່ແສງຂອງພະອາທິດພວມຈະຕົກດິນນັ້ນ
ຍັງຄົງສະທ້ອນແສງ ຕອບກັບອາລົມຂອງຂ້ອຍ
ຢ່າງໜ້ອຍ ຂ້ອຍກໍພໍໄດ້ປົດປ່ອຍໄປກັບແສງທີ່ພວມຈະສລາຍໄປ...
ໂດຍ: ຫຼານຍ່ານາງລາວ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น