ເລື່ອງສັ້ນ ລະດູເກັບກ່ຽວ

 "ລະດູເກັບກ່ຽວ"

  ຕົ້ນເດືອນສິບ,ລະດູການທີ່ພວມເກັບກ່ຽວເຂົ້າດໍ, ສ່ວນເຂົ້າກາງເຂົ້າງັນ ບາງກໍຊ່ອງບາງກໍກົ້ມແດ່. ທົ່ງນາສີເຫຼືອງຕ້ອນຮັບກັບແສງແດດອ່ອນຍາມໃກ້ຄ່ຳຈົນເຮື່ອເຮືອງໄປທົ່ວເຂດທົ່ງນາ ກວມໄປເຖິງພູຜາປ່າດົງທີ່ເປັນສີຂຽວງາມຢູ່ແຄມທົ່ງນາ, ເບື້ອງສັນພູ ໃນຍາມຄ່ຳຄ້ອຍຄືແນວນີ້ເປັນສີແດງເຈີດກະຈາຍໄປທົ່ວຜືນທ້ອງຟ້າອັນກວ້າງໃຫຍ່...

    ກຸລີ ເມື່ອຍຈາກກ່ຽວເຂົ້າ ຂຶ້ນມານັ່ງພັກເຊົາເອົາແຮງຢູ່ຖຽງນາຫຼັງນ້ອຍ, ນາງນັ່ງງອຍເບີ່ງເຂົ້ານາທີ່ພວມສຸກເຫຼືອງແລະເຂົ້າທີ່ຕົ້ນກ່ຽວໄດ້, ແນມເບີ່ງເຂົ້າທີ່ຮວງພວມກົ້ມ ມີນົກນ້ອຍຫຼາຍໝູ່ບິນມາຈັບແລະເກັບກິນເຂົ້າອ່ອນ... ນາງສົ່ງສຽງຮ້ອງວາກໆ!ເວກໆ!... ເພື່ອໄລ່ພວກມັນໜີ, ໄລ່ທາງໃຕ້ຍັງທາງເໜືອ. ນົກສອງສາມໝູ່ບິນເຈີດໄປເຈີດມາທັງສຽງຮ້ອງໂຮ່ຄືວ່າມັນມີຄວາມສຸກແທ້ໆ. ຕ່າງກັບຄົນທີ່ກຳລັງໂສກເສົ້າໝົ່ນໝອງໃຈ... ຖ້າໃຈເພັດຍັງຢູ່ເຝົ້ານາທົ່ງນີ້ຄູ່ກັບນາງ ຈະນັບພາສາຫຍັງນົກສອງສາມໝູ່ ຫຼາຍກວ່ານີ້ກໍຍັງໄລ່ໄຫວແລະຄົງບໍ່ມີນົກໂຕໃດທີ່ຈະສົ່ງສຽງຮ້ອງຫົວເຢາະເຢີ້ຍຄືແນວນິ້.

    ລະດູເກັບກ່ຽວເຂົ້ານາປີ ຊາວນາພາກັນກ່ຽວເຂົ້ານາຢ່າງມ່ວນຊື່ນ, ເຖິງຈະອິດເມື່ອຍແນ່ ແຕ່ມີເມັດເຫື່ອປົນຮອຍຍິ້ມແລະສຽງຫົວກໍມີຄວາມສຸກແລ້ວ, ທັງສຽງເວົ້າສຽງຫົວຢອກໄຍກັນດັງຟົດສະນັ່ນຢ່າງມ່ວນຊື່ນ. ສ່ວນກຸລີບໍ່ເວົ້າບໍ່ປາກຫຍັງນຳໝູ່ຈັກຄວາມ, ມີແຕ່ຕັ້ງໜ້າຕັ້ງຕາກ່ຽວເຂົ້າຢູ່ງຸບໆ ເຫື່ອໄຄໃນໃບໜ້າຢາດຍ້ອຍລົງຍ່າວໆປານອາບນໍ້າ, ຍິ່ງຄິດເຫັນໃຈເພັດ ເຫື່ອກໍຍິ່ງໄຫຼຍ້ອຍ ບໍ່ຈັກວ່າເມັດເຫື່ອຫຼືເມັດນ້ຳຕາກັນແທ້ ຈົນຈຳແນກບໍ່ອອກ ເພາະອ້ອມຂອບຕາກໍມີຕ່ອມເຫື່ອໄຫຼລິນຍ້ອຍອອກບໍ່ເຊົາ. ກຸລີກ່ຽວເຂົາໄປງຽບໆ ຄ້າຍກັບຄົນກຳລັງໃຊ້ຄວາມຄິດ...‘ເຫື່ອບົນໃບໜ້າທີ່ແດງອ່ອງຕ່ອງ ຖືກເຊັດອອກດ້ວຍແພຕາໂລ້ຂອງອ້າຍເພັດ ແຕ່ມື້ນີ້ຕ້ອງໄດ້ເຊັດມັນເອງ’ ນາງຄິດໃນໃຈ.

     ຍິ່ງແນມເຫັນນົກບິນໄປເປັນໝູ່ເປັນຝູງກໍຍິ່ງເຮັດໃຫ້ນາງຄິດຮອດໃຈເພັດ ແຟນຂອງນາງທີ່ເຄີຍຮຽນນຳກັນສະໄໝຢູ່ມັດທະຍົມ, ພໍເລີກໂຮງຮຽນມາຕອນແລງຫຼືວັນເສົາ-ອາທິດ ເຂົາກໍມາກ່ຽວເຂົ້ານຳກັນ, ນັ່ງແຍງທົ່ງນາແລະນົກນ້ອຍທີ່ບິນໄປມາຕາມເວຫາອາກາດແລ້ວເຈີດລົງມາໃສ່ທົ່ງນາແລ້ວກໍບີນຂຶ້ນໄປສູງໆຈົນເຫັນແຕ່ພາບດຳໆນ້ອຍໆແລ້ວລັບຫາຍໄປຕາມທ້ອງຟ້າອັນກວ້າງໄກແລະບາງເທື່ອກໍບິນມາຈັບຢູ່ປາຍໄມ້ຊ່າງໄຜ່ແຄມຫົວນາ, ບາງເທື່ອຝົນຕົກກໍມັກຈະໜີຊົ້ນຝົນມາຢູ່ຫຍ້າຄາຫຼັງຖຽງນາຫຼັງນີ້ ແລ້ວສ່ອງເບີ່ງກຸລີກັບໃຈເພັດທີ່ນັ່ງຢູ່ຖຽງນາ. 

    ຈົນເຖິງຄູ່ມື້ນີ້, ບໍ່ວ່າຈະແລ້ງຫຼືຝົນ ນົກນ້ອຍສອງໂຕນີ້ກໍມັກຈະບິນມາຈັບຢູ່ຫຍ້າຄາທີ່ມຸງເຮັດຖຽງນາ ສົ່ງສຽງຮ້ອງ ຈອກ!ຈິບ!...ທັງມັກເຮັດຫົວງ່ຽງໆລົງມາໃສ່ ຄັນສັງເກດດີໆແມ່ນມັນກໍແນມເບິ່ງນາງຄືກັນ ແລະຖ້າຖາມໄດ້ມັນກໍຄົງຈະຖາມວ່າເປັນຫຍັງຄືນັ່ງຜູ້ດຽວ?ໃຈເພັດໄປໃສ? 

     ເມື່ອຄິດເຖິງໃຈເພັດ ຄຳຖາມຕ່າງໆນາໆມັນກໍໄຫຼວົນໄປວຽນມາຢູ່ໃນຫົວ, ນັບແຕ່ເຂົາໄດ້ເຂົ້າເປັນບ່າວມະຫາໄລກໍບໍ່ເຫັນສົ່ງຂ່າວຄາວມາເລີຍ, ບໍ່ຈັກວ່າລືມນາງແລ້ວບໍ?ຈັກວ່າຕິດສາວຢູ່ໃນເມືອງວຽງຈັນພຸ້ນບໍ? ອີກດົນປານໃດເຂົາຈະກັບມາ? ຫຼາຍໆຄຳຖາມຟ້ອງຂຶ້ນມາໃນຫົວ ທັງຄຳຖາມເກົ່າແລະຄຳຖາມໃໝ່ຖືກວົນວຽນໄປມາຫຼາຍລົບຫຼາຍຕ່າວ ແຕ່ກໍບໍ່ມີໃຜໃຫ້ຄຳຕອບໄດ້ ສິ່ງດຽວທີ່ເຮັດໄດ້ໃນຕອນນີ້ກໍຄືລໍວັນທີ່ເຂົາກັບມາ... ນົກຄູ່ນັ້ນບິນວືຂຶ້ນໄປບັກແຮງ ເຮັດໃຫ້ນາງຕື່ນຈາກຄິດ ຈິດເລື່ອນລອຍ. 

ສາຍລົມພັດວູດມາຍາມຕອນແລງ ບາດຄ່ອຍບາດແຮງ, ແຮ່ງພັດພາຫອບເອົາຄວາມຄິດຂອງກຸລີອອກໄປໄກແສນໄກ, ນາງແນມເບີ່ງທົ່ງນາປ່າໄມ້, ພູເຂົາ, ທ້ອງຟ້າແລະນົກນ້ອຍສອງໂຕນັ້ນພວມບິນມຸ່ງໄປທາງຫົວນາແລ້ວບິນຂຶ້ນສູງສູ່ທ້ອງຟ້າເວຫາແລ້ວລັບຫາຍໄປຕາມຄວາມໄກຂອງຂອບຟ້າ. 

     ຈົນໃກ້ຄ່ຳ ມືດສະລົວເຂົ້າມາ ພວກມັນຈຶ່ງບິນກັບຕ່າວຄືນຫາຮັງຢູ່ທາງຫົວນາ ຍັງເຫຼືອແຕ່ໃຈເພັດທີ່ຍັງບໍ່ກັບມາ.  ຄັນແມ່ນເປັນໄປໄດ້ ນາງກໍຄົງຢາກຈະເປັນນົກ, ຢາກຈະມີປີກແລະບິນໄດ້ ເພື່ອຈະໂບຍບິນຂຶ້ນສູ່ເວຫາອາກາດ ຂ້າມແມ່ນໍ້າ, ຂ້າມພູເຂົາປ່າໄມ້? ຂ້າມທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຂຶ້ນເໜືອເມກເຝື້ອໄປຍັງບ່ອນທີ່ໃຈເພັດຢູ່... ແຕ່ສຸດທ້າຍກໍເປັນພຽງຄວາມຄິດທີ່ເລື່ອນລອຍ ເຖິງຈະຄິດຮອດແຮງຊ່ຳໃດ ສິ່ງດຽວທີ່ເຮັດໄດ້ໃນຕອນນີ້ກໍຄືລໍ...

-----------------------------------------

 ✍🏼ອຸລາ ພົມມະສຸກຂະ (ຫລານຍ່າ ນາງລາວ)

       15 ຕຸລາ 2016

ບົດບັນທຶກ: ຫ້ອງຮຽນອຸດົມການ

 ບົດບັນທຶກ: “ຫ້ອງຮຽນຮ່ວມອຸດົມການ”

ຕອນທີ1:

ຕອນເຊົ້າຂອງວັນສຸກ 09 ຕຸລາ 2020 ເປັນວັນທີ່ແສນຫຍຸ້ງເຫຍືອງວຽກງານຂອງຂ້ອຍ ປະສົມກັບຄວາມໃຈຮ້າຍເມື່ອມີສຽງຂໍ້ຄວາມດັງຂຶ້ນມາສວນໃນໂມງວຽກ.

ວັນນັ້ນຜ່ານໄປຈົນຕາເວັນຄ່ຳຄ້ອຍເກືອບຈະແລລັບບັງຕຶກສູງຫຼາຍຊັ້ນ ຂ້ອຍຈິ່ງມີເວລານັ່ງຫາຍໃຈລ່ວງໆ ແບບບໍ່ຕ້ອງຫ່ວງງານ. ຫຼາຍຄົນຍ່າງຜ່ານກາຍໄປທັງກົ້ມຫຼິ້ນໂທລະສັບ ຂ້ອຍຈິ່ງຄິດພໍ້ວ່າຕອນເຊົ້ານີ້ມີສຽງຂໍ້ຄວາມ messenger  ສົ່ງເຂົ້າມາແຕ່ບໍ່ທັນໄດ້ເປີດອ່ານ.

ພໍຈັບໂທລະສັບຂຶ້ນມາເບິ່ງ ແມ່ນແທ້! ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຂໍ້ຄວາມຈາກ ເຟສບຸກຄົນໜຶ່ງທີ່ບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ປາກົດເຫັນສະແດງຂຶ້ນມາໃນຫ້ອງແຊັດພໍປານໃດ ແຕ່ກໍເປັນບຸກຄົນທີ່ຂ້ອຍຮູ້ດີວ່າແມ່ນໃຜ?

ເນື້ອໃນບົດຄວາມເພິ່ນຂຽນສັ້ນໆວ່າ: ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມາຮ່ວມຝຶກຂຽນເລື່ອງນໍາອາຈານບໍ ວັນອັງຄານ ຫາ ວັນພະຫັດ ອາທິດໜ້າ?

ເມື່ອໄດ້ອ່ານຄຳວ່າ “ຂຽນເລື່ອງ” ດວງຕາຄົນທີ່ມັກສະແຫວງຫາການຂີດຂຽນມັນກໍເປັ່ງປະກາຍຂຶ້ນ.

ຍິ່ງເປັນນັກຂຽນທີ່ມີຊື່ສຽງລະດັບສາກົນ ຄວາມສົນໃຈກໍຍິ່ງເພີ່ມທະວີຂຶ້ນ. ເຊິ່ງບໍ່ມີໃຜທີ່ວ່າບໍ່ຮູ້ຈັກນັກຂຽນຜູ້ນີ້ ນັ້ນກໍຄື ອຈ ບຸນທັນ ພົງພິຈິດ ນັກຂຽນນະວະນິຍາຍລາງວັນແມ່ນ້ຳຂອງ ປີ 2016 (ຖ້າຈື່ບໍ່ຜິດ) ໃນຜົນງານເລື່ອງ “ລົມຫາຍໃຈ” ເຊິ່ງເປັນນະວະນິຍາຍທີ່ຍາວທີ່ສຸດຂອງນະວະນິຍາຍສະໄໝໃໝ່ຂອງລາວ ມີທັງໝົດສອງຕອນ ຕໍ່ຈາກລົມຫາຍໃຈກໍແມ່ນປານິທານ.

ນອກຈາກນັ້ນແລ້ວ ຜົນງານຂອງເພິ່ນກໍຍັງມີຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍບໍ່ວ່າຈະດ້ານການປະພັນປະເພດຕ່າງໆ ຫຼືການແປວັນນະກຳຕ່າງປະເທດ ແລະອື່ນໆອີກ.

ນອກຈາກຈະເປັນນັກຂຽນນັກແປແລ້ວ ເພິ່ນຍັງເປັນນັກສື່ສານມວນຊົນ ເປັນອາຈານສອນສື່ສານມວນຊົນຢູ່ ມຊ  ທີ່ຈົບມາຈາກຕ່າງປະເທດ. ຖ້າຈະເລົ່າມາກໍມີຫຼາຍໆຢ່າງກ່ຽວກັບຕົວເພິ່ນ ແຕ່ຈະຂໍກ່າວສັ້ນໆຫຍໍ້ໄວ້ສ່ຳນີ້ກ່ອນ ເພາະເຮົາມີເລື່ອງລາວຫຼາຍຢ່າງທີ່ຢາກຖ່າຍທອດນັບຈາກນີ້.

_____________________________________

ໃນຕອນແລງຂອງວັນນັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ໂທມາບອກຈຸດປະສົງຂອງການເດີນທາງມາມະຫາວິທະຍາໄລສະຫວັນນະເຂດໃນມໍ່ໆນີ້ ເຊິ່ງໄດ້ຖືກເຊີນໃຫ້ມາປັບປຸງຫຼັກສູດການຮຽນການສອນຢູ່ພາກວິຊາສື່ສານມວນຊົນ ມະຫາວິທະຍາໄລສະຫວັນນະເຂດ ແລະ ຖືໂອກາດນີ້ມາເປີດຝຶກອົບຮົມກ່ຽວກັບ “ການຂຽນສາລະຄະດີ ແລະບົດຄວາມ” ໃຫ້ກັບຜູ້ທີ່ສົນໃຈ.

ເມື່ອຈົບການສົນທະນາ ຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຍັງບໍ່ທັນຢຸດເຊົາໄດ້ເທື່ອ. ອີກບໍ່ດົນກໍຈະໄດ້ພົບພໍ້ນັກຂຽນຜູ້ທີ່ເຮົາບໍ່ຄ່ອຍມີໂອກາດໄດ້ພໍ້.

ທີ່ຈິງແລ້ວ ຂ້ອຍຮູ້ຈັກກັບອາຈານບຸນທັນ ພົງພິຈິດ ມາຫຼາຍປີແລ້ວ ຕັ້ງແຕ່ເພິ່ນພິມປື້ມລົມຫາຍໃຈອອກໃໝ່ໆ ຂ້ອຍກໍໄດ້ຕິດຕໍ່ເອົາປື້ມຈາກເພິ່ນມາຂາຍ (ເມື່ອກ່ອນຂ້ອຍເຮັດອາຊີບຂາຍປື້ມໄປນຳ) ຈາກນັ້ນມາບໍ່ດົນ ເພິ່ນກໍໄດ້ໂທມາໃຫ້ຄຳແນະນຳເລື່ອງການອ່ານການຂຽນ ແນະນຳໜັງສືດີໆໃຫ້ອ່ານ ຝາກໜັງສືມາໃຫ້ອ່ານພ້ອມ ບໍ່ຮູ້ວ່າຊາດກ່ອນຂ້ອຍເຄີຍເຮັດບຸນຫຍັງໄວ້ ເພິ່ນຈິ່ງມີຄວາມຮັກແພງຂ້ອຍແທ້ ເພາະປົກກະຕິກໍບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ຮັບປື້ມອ່ານດີໆຈາກໃຜ.

ເວລາຕໍ່ມາເກືອບ 3ປີ ຂ້ອຍຈິ່ງໄດ້ເຫັນຕົວຈິງເພິ່ນ ໃນເວລານັ້ນ ອາຈານໄດ້ມາທ່ຽວທາງພາກໃຕ້ ແລະຖືໂອກາດແວະມາສະຫວັນນະເຂດ. ພວກເຮົາໄດ້ພົບກັນພຽງເວລາສັ້ນໆ ແຕ່ເພິ່ນກໍແນະນຳບົດຮຽນໃຫ້ຢ່າງຫຼວາຫຼາຍ. ຈາກນັ້ນມາກໍບໍ່ໄດ້ພົບເພິ່ນອີກເລີຍ ຈົນວ່າມາຮອດມື້ນີ້ ຈິ່ງມາຂ່າວດີວ່າເພິ່ນຈະມາຢ້ຽມຢາມອີກ.

ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ລໍຄອຍໃຫ້ເຖິງມື້ທີ່ເປີດຝຶກອົບຮົມໄວໆ...