ບົດກະວີດຽວດາຍໃນໂລກກວ້າງ
 |
ໂລກກວ້າງໃຫຍ່ໄຮ້ຜູ້ຄົນຈະສົນເຮົາ
ໂລກເຫງົາໆຄືສີເທົາທາເຕີມແຕ່ງ
ໂລກຍິ່ງໃຫຍ່ກາຍຍິ່ງນ້ອຍພອຍຫ່ຽວແຫ້ງ
ໂລກນັບແລ້ງແລ້ວປະສາຫຍັງໃຈຄົນ
ດື່ມນ້ຳເມົາແບບບໍ່ສົນຄົນຈະແນມ
ແຕ້ມຄວາມເຈັບເຄີຍເກັບໄວ້ມານານຫົນ
ຮັກຫ່າໆມິດບ້າໆບໍ່ໜ້າທົນ
ກາຍເປັນຄົນເສີຍຊາລ່າສິ້ນຝັນ
ໂລກນັ້ນໃຫຍ່ໄຮ້ມິດແທ້ຈະແນ່ນອນ
ເຂົາພຽງສອນໃຫ້ຮູ້ມິດບໍ່ຄິດສານ
ໄມຕຼີກໍ່ ມໍ່ຈືດຈາງໄປຕາມການ
ພຽງທາງຜ່ານບໍ່ຕ້ອງການຈະຈິງໃຈ
ຄວາມເຄືອງແຄ້ນແໜ້ນໃນໃຜຊ່ວຍໄດ້
ຄົນໄວ້ໃຈກາຍເປັນມີດກີດກາງຫຼັງ
ຄວາມຫວັງດີທີ່ມີໃຫ້ໄຮ້ເລືອນລາງ
ໃຈອຳພາງເລົ້າລຸມຈິດມິດເປັນຕ່າງ
ເໝືອນຢືນຢູ່ດຽວດາຍໃນໂລກກວ້າງ
ຂ້ອຍອ້າງວ້າງໝົ່ນໝອງລັກຮ້ອງໄຮ້
ຮູ້ສຶກວ່າ ໂລກໜ່ວຍນີ້ບໍ່ມີໃຜ
ໂລກດຽວດາຍກາຍຊຸ່ມຊື່ນຄື້ນນ້ຳຕາ
โลกกว้างใหญ่ไร้ผู้คนจะสนเรา
โลกเหงาๆคือสีเทามาเติมแต่ง
โลกยิ่งใหญ่กายยิ่งน้อยพรอยเหี่ยวแห้ง
โลกนับแล้งแล้ว ประสาอะไรใจคน
ดื่มน้ำเมาแบบไม่สนคนจะแนม
แต้มความเจ็บเคยเก็บไว้มานานหน
รักห่าๆมิตบ้าๆไม่น่าสน
กลายเป็นคนเฉยชาล่าสิ้นฝัน
โลกนี้ใหญ่ไร้มิตแท้จะแน่นอน
เขาเพียงสอนให้รู้มิตไม่คิดสาร
ไมตรีก่อ ม่อจืดจางไปตามการ
เพียงทางผ่านไม่ต้องการจะจริงใจ
ความเครื่องแค้นแหน้นในใครช่วยได้
คนไว้ใจกายเป็นมีด กีดกางหลัง
ความหวังดีที่มีให้ ไร้เรือนราง
ใจอำพางเล้าลุมจิตมิตรเป็นต่าง
เหมือนยืนอยู่เดี๋ยวดายในโลกกว้าง
ฉันอ่างอ่างม่นหมองแอบร้องไห้
รู้สึกว่าโลกใบนี้ไม่มีใคร
โลกเดียวดายกายชุ่มชื่นครื้นน้ำตา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น