ເລື່ອງສັ້ນ "ຂອງຂວັນວັນຄູ"
ເຊົ້າຂອງວັນທີ7ເດືອນຕຸລາ ຂອງປີ2016, ທ້ອງຟ້າແຈ່ມໃສ ຄູຄຳດີມາໂຮງຮຽນແຕ່ເຊົ້າກ່ອນໝູ່ທັງໝົດ. ຫຼັງຈາກກວດກາເບີ່ງສະຖານທີ່ ທີ່ຈະຈັດງານວັນຄູໃນມື້ນີ້. ພໍສຳຫຼວດໄປມາທຸກມຸມແລ້ວກໍກັບມາຢູ່ໃນຫ້ອງ.
ຢູ່ໃນຫ້ອງສອນຄົນດຽວດ້ວຍຄວາມມິດງຽບ ຄູຄຳດີສົ່ງສາຍຕາເປີດກວ້າງອອກໄປທາງປ່ອງຢ້ຽມຢ່າງເລື່ອນລອຍ, ບັນຍາກາດທີ່ສົດຊື່ນໃນຕອນເຊົ້າແທນທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຈີດໃຈເບີກບານແຕ່ກັບຄູຄຳດີແລ້ວ ຊ້ຳພັດເຕັມປ່ຽມໄປດ້ວຍສີໜ້າອັນໝົ່ນໝອງ.
ເຂົານັ່ງເທີ້ງຢູ່ທີ່ເກົ້າອີ້ຢ່າງມິດຊິດ ສາຍຕາໄປຈຶ້ງຢຸດຢູ່ທີ່ຫຼັກທຸງ ທີ່ມີທຸງມັດໄວ້ແລະປີວສະບັດໄປມາຕາມສາຍລົມຍູ້ , ຄູແນມເບີ່ງແລະທຳທ່າເໝືອນກັບຄົນໃຊ້ຄວາມຄິດ.
5ປີຄືນຫຼັງ ທີ່ນັກຮຽນຈອງຫອງໄດ້ສ້າງພາບຄວາມໜ້າຈົດຈຳໄວ້ໃຫ້ເຫັນຢ່າງບໍ່ລືມກັບການລວມແຖວຕໍ່ໜ້າທຸງຊາດລາວໃນທຸກໆຕອນເຊົ້າຂອງວັນຈັນ. ພວກນັກຮຽນຂີ້ດື້ເຂົາບໍ່ສົນໃຈຫຍັງ,ເຖິງຈະກະແທກສຽງໃສ່ປານໃດກໍບໍ່ຫົວຊາ ແຮງເວົ້າກໍແຮງຢອກກັນເສີຍ.
ຫຼຽວເຂົ້າມາໃນຫ້ອງ ຄູຄຳດີກວາດສາຍຕາໄປຈົນທົ່ວ...ພາບເກົ່າທີ່ເຄີຍເຂົ້າມາສອນໃນຕອນນັ້ນມັນໄດ້ປາກົດຂຶ້ນ ບໍ່ວ່າຈະເປັນການຢອກໄນກັນ, ກິນເຂົ້າໜົມໃນຫ້ອງ, ບໍ່ຕັ້ງໃຈຮຽນ... ສໍຂາວກ້ອນນ້ອຍທີ່ບິເຄິ່ງແທ່ງ ແກວ່ງໄປຖືກຫົວທ້າວບຸນມີທີ່ພວມເຫງົານອນງຸບໆ ຟ້າວມຶນຕາຂຶ້ນ“ ແມ່ນໃຜດຶກມາ?...”
ທ້າວບຸນມີແຂກສຽງດັງຂຶ້ນທັງແນມຫາທີ່ມາຂອງສຊທີ່ທ້າວກຳຢູ່ໃນມື, ທຸກຄົນກໍແນມໄປເບີ່ງເປັນຕາດຽວທັງໝົດ
“ຄູເອງ...ນີ້ແມ່ນເວລານອນຂອງເຈົ້າບໍ?” ທ້າວແນມເບີ່ງໜ້າໝູ່ແລະຄູຢ່າງອາຍໆ ບໍ່ຕອບຫຍັງຈັກຄວາມ. ຢູ່ໃນຫ້ອງຮຽນມິດລົງພໍຄາວໆ ສຽງບົນແຊວດັງຮຶ່ມໆຂຶ້ນອີກ ຄູຕ້ອງເມື່ອຍ ບໍ່ຈັກເວົ້າອ່ອນເວົ້າແຂງ, ເອົາໄປລົງໂທດຈັກທໍ່ໃດເທື່ອ ຄິດວ່ານັກຮຽນຈະເຂັດ ແຕ່ບໍ່ມີຈັກຄົນ.
ປະຕູປ່ອງຢ້ຽມສູງໆໃກ້ກັບແຈຫ້ອງນ້ຳ, ໃນຕອນເຊົ້າ ໂຮງຮຽນເຂດພູດອຍຄືນີ້ ເຖິງຈະສວາຍແນ່ ແຕ່ອາຍຂອງເມກໝອກຍັງກວມກຸ້ມເປັນຄວັນ ແຕ່ວັນນີ້ຕ່າງຈາກວັນນັ້ນທີ່ມີໝອກ, ອາລີຍາ ນັກຮຽນຍິງຄົນໜຶ່ງຂອງຄູຄຳດີທີ່ຮັກແພງ ໄດ້ປ່ຽນແທນຈາກຄວັນໝອກທຳມະຊາດເປັນຄວັນອາຍເໝັນຂີວທີ່ອອກມາຈາກເຈ້ຍນ້ອຍຂາວໆທີ່ຮຳເປັນທໍ່ ຄາບໄວ້ໃນປາກຂອງນາງ ແລ້ວຄ່ອຍປ່ອຍຄວັນອອກໂຕດໆ, ເມື່ອຄູຄຳດີໄດ້ກິ່ນແລະເຫັນຂວັນປີວຂຶ້ນຄືແນວນັ້ນຈຶ່ງຮີບຟ້າວຍ່າງເຂົ້າໄປຫາ ໝູ່ນັກຮຽນນຳກັນແລ່ນປົບໜີ ແຕ່ອາລິຍາຍັງທຳທ່າເສີຍໆ ນັ່ງແຄ່ງກາຍຂາຢູ່ເທິງເກົ້າອີ້ຫຼັງຫ້ອງຮຽນ ສືບຕໍ່ສູບຢາກອກນັ້ນໄປ...ຄູຍາດເອົາກອກຢາ ທີເຂົາຄາບໃນປາກນັ້ນຖິ້ມລົງດິນ ເອົາປາຍຕີນຢຽບຢໍ້າລົງ...ສີໜ້າທີ່ເຄັ່ງຂຶມ ຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງຄູໄດ້ສະແດງອອກ ແຕ່ນັກຮຽນຜູ້ດື້ດ້ານຄືອາລິຍາ ຊໍ້າບໍ່ຮູ້ສຶກຫຍັງຕໍ່ຫຍັງ, ເຂົາທຳທ່າແຂງກະດ້າງ ຍ່າງໜີຄູຢ່າງບໍ່ເຄົາລົບ. ຄູຄຳດີເກືອບລົ້ມແລະທັງເຈັບເມື່ອມີສິ່ງໃດໜຶ່ງມາກະທົບກັບແຂນເບື້ອງຂວາຈົນຕົວສັ່ນໄກວ.
ຄວາມຮູ້ສຶກເຈັບຈາກແຂວນມັນໄດ້ແລ່ນເຂົ້າມາເຈັບຢູ່ໃນໃຈ, ຈາກນັກຮຽນທີ່ເຄີຍສີດສອນມາຊໍ້າພັດບໍ່ເຫັນຫົວທັງຍ່າງຕຳໄປແບບໜ້າຕາເສີຍ.
ອາລິຍາຖືກໃສ່ໂທດມາຫຼາຍເທື້ອແລ້ວຍັງບໍ່ຫຼາບຈື່ , ແສ້ຫວາຍຈາກປາຍມືຄູຝາດໃສ່ຫຼັງຂອງນາງຈົນກົ່ງແຕ່ກໍຍັງຢືນຊຶງລຶງປານຄົນໄຮ້ຄວາມຮູ້ສຶກ
ຢູ່ໃນຫ້ອງສອນດ້ວຍຄວາມມິດງຽບ ກໍມີສຽງນັກຮຽນພາກັນໂທ້ງຂຶ້ນຫຼາຍໆຄົນວ່າ:
"ນັກຮຽນໂຕນຫ້ອງ!ນັກຮຽນໂຕນຫ້ອງ!..." ອາລິຍາໄດ້ຊ້ອນລົດໜີໄປກັບຊາຍໜຸ່ມຊັກລາຍຄົນໜຶ່ງ ຄູອາຈານໄລ່ນຳກະບໍ່ມັນເສຍແລ້ວ. ໃນຕອນບ່າຍຂອງມື້ນັ້ນ ຫຼາຍຄົນໄດ້ອອກຕາມຫາ ສຸດທີ່ພະຍາຍາມຕາມຫາຈົນຄ່ຳມືດກະບໍ່ພໍ້.
ທັງຄະນະຄູອາຈານໝູ່ເພື່ອນກັບເມືອເຮືອນດ້ວຍຄວາມຫວ່າງເປົ່າແລະເປັນຫ່ວງບໍ່ເລີກບໍ່ແລ້ວ ເມື່ອມາຮອດແຈຕະຫຼາດ, ທຸກຄົນໄດ້ຢຸດສະງັດ ແລະທົບທວນຟັງສຽງທີ່ສອດເຂົ້າໃນຫູວ່າງຢ່ານີ້, ມັນເປັນສຽງຜູ້ຍິງທີ່ກຳລັງຮຽກຮ້ອງຫາຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ.
ແຈຕະຫຼາດທາງຄຸ້ມນີ້ມັນມືດຫຼາຍ, ກາງຄືນຄືແນວນີ້ບໍ່ຄ່ອຍມີຄົນທຽວທາງ. ອາຈານແລະນັກຮຽນພາກັນຊອກຫາທີ່ມາຂອງສຽງຢ່າງມິດໆ ທັງລະມັດລະວັງກັບຄວາມມືດ ເພາະມີໄຟສາຍກຸ່ມລະອັນ ປັນກັນຊອກເບີ່ງ ບາງທີອາດຈະແມ່ນອາລີຍາ ຄັນບໍ່ແມ່ນກໍຖືວ່າທຳບຸນຊ່ວຍເຫຼືອເຂົາເຈົ້າ. “ເຫັນແລ້ວ” ນັກຮຽນຜູ້ໜຶ່ງຊີ່ມໃສ່ຫູອາຈານວຽງຄຳຄ່ອຍໆ. ເມື່ອໄດ້ຈັງຫວະແລ້ວຈື່ງພາກັນເຂົ້າໄປຊ່ວຍເອົາຜູ້ຍິງທີ່ກຳລັງຖືກປຸ້ນຊັບ. ຄູຄຳດີໂດດກອດເອົາອາລີຍາທີ່ກຳລັງຮ້ອງໄຫ້ສັ່ນເຊັນ ທັງເອີ້ນເອົາຂວັນມາ. ຈາກນັ້ນ ກໍພາເມືອສົ່ງເຮືອນ. ສ່ວນຊາຍຄົນນັ້ນແມ່ນໄດ້ປະເປັນໜ້າທີ່ຂອງຕຳຫຼວດນຳໄປດຳເນີນຄະດີເປັນທີ່ຮຽບຮ້ອຍ.
ບັນຫາໜຶ່ງໝົດໄປ ບັນຫາໃໝ່ກໍເຂົ້າມາ.ມື້ຕໍ່ມາ, ໃນຂະນະທີ່ກຳລັງຈະຂຶ້ນຫ້ອງສອນ ກໍມີນັກຮຽນແລ່ນມາຫາດ້ວຍຄວາມຟ້າວຟັ່ງ ສີໜ້າຕື່ນເຕັ້ນພ້ອມທັງເດມືຊີ້ໄປທາງສະໂມສອນ ນັກຮຽນສາມຄົນທີ່ແລ່ນມາຫາໃຜກໍຄາງສັ່ນຄອນ ບໍ່ມີໃຜບອກວ່າຢູ່ຫັ້ນມີຫຍັງ. ຄູຄຳດີຝ້າວຍ່າງໄປເບີ່ງ ນັກຮຽນຫຼາຍຄົນຫຸ້ມອ້ອມກັນເປັນວົງ ທັງອົນລະຫົນວົນແຊວບໍ່ຈັກຈຳແນກສຽງໃຜເປັນສຽງໃຜ ຄູຮີບໝົ້ນແຫຍ້ເຂົ້າໄປ, ສົມໃຈ ນັກຮຽນຄົນດີຂອງຄູຄຳດີພ້ອມໝູ່4-5ຄົນພວມຕີກັນ, ໝູ່ເພື່ອນພ້ອມຄູອາຈານຫຼາຍຄົນຫ້າມກໍບໍ່ຟັງ ຄູຄຳດີວາງປື້ມລົງພື້ນຊະຊາຍໂດຍບໍ່ໄດ້ໃສ່ໃຈ ນາງຟ້າວໂດດເຂົ້າໄປກຸມຫ້າມຊໍ້າພັດຖືກແຮງນັກຮຽນຍູ້ໄປໄຖມາຈົນລົ້ມລົງຫົວຝາດພື້ນ, ຄວາມຮູ້ສຶກເຈັບແລະມຶນໆໃນຫົວ, ນາງເອົາມືຄຳເບີ່ງ ປາກົດວ່າມີນໍ້າສີແດງຕິດຊຶມມາໃນມື ຄູຄຳດີພໍແຕ່ແນມເຫັນເລືອດແລະແນມເບິ່ງທ້າວສົມໃຈເປັນພາບມົວໆ ຈາກນັ້ນກໍໜ້າມືດຕາລາຍແລ້ວກໍໝົດສະຕິໄປ.
ເມື່ອມືນຕາຂຶ້ນມາອີກເທື່ອຈື່ງເຫັນ...ສະພາບແວດລ້ອມຢູ່ໃນຫ້ອງທີ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍ ບໍ່ວ່າຈະເປັນສີເພດານຝາຫ້ອງ,ຕຽງນອນແລະທາງຂ້າງຍັງມີເສົາເຫຼັກຫ້ອຍຖົງນໍ້າເປັນທໍ່ສາຍຍາວຕໍ່ລົງມາຈົນສຸດຢູ່ທີ່ແຂນຂອງຕົນ ຈື່ງຮູ້ວ່ານີ້ແມ່ນໂຮງໝໍ. ບໍ່ຮູ້ວ່າຕົນເອງຫຼັບໄປດົນປານໃດ ພໍເມື່ອຄິດເຫັນສະພາບເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນວ່າງກີ້ແລ້ວ ເຮັດໃຫ້ນາງໜ້າເສົ້າເຂົ້າຕື່ມ.
ວັນທີ7ຕຸລາ, ແທນທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄູພູມໃຈແຕ່ຊໍ້າພັດບໍ່ມີເລີຍ. ນາງຮູ້ສຶກຕ່ຳຄ້ອຍນ້ອຍໃຈ,ໝົດກຳລັງໃຈໃນການສິດສອນ ນາງເປັນອາຈານເຈົ້າລະບຽບຜູ້ໜຶ່ງ ແຕ່ຄືກັບວ່າບໍ່ແມ່ນອາຈານ ບໍ່ມີນັກຮຽນຜູ້ໃດເຄົາລົບ ບອກສອນບໍ່ມີໃຜຟັງ, ຄຳເວົ້າແຕ່ລະຄຳມັນເໝືອນກັບລົມລ່ວງຫູນັກຮຽນໄປຊື່ໆ ເຖິງຈະເວົ້າຈົນຄໍແຫ້ງ, ກໍບໍ່ມີໃຜຟັງ ບໍ່ມີໃຜຢຳເກງແນ່.
ບຶດໜຶ່ງສຽງໄຂປະຕູດັງຂຶ້ນ, ຟ້າເອີຍ!...ຟ້າປີ້ນຫຼືແນວໃດ?, ທ້າວສົມໃຈກົ້ມຫົວ ຄ່ອຍກ້າວຂາເຂົ້າມາຊ້າໆ ພ້ອມໃນມື ຖືຊໍ່ດອກໄມ້ແລະທັງໝູ່ເພື່ອນຂອງເຂົາອີກຍ່າງຕາມຫຼັງເຂົ້າມາ ທຸກຄົນຄຸເຄົ່າລົງ ກາບຂໍໂທດ. ຄູຄຳດີ ສົ່ງຮອຍຍີ້ມເປີດກວ້າງສູ່ທຸກຄົນ ແຕ່ຮອຍຍິ້ມດັ່ງກ່າວກໍຍັງແອບແຝງໄປດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າ.
ຈົນມາເຖິງມື້ນີ້ 5ປີປາຍແລ້ວທີ່ນັກຮຽນກຸ່ມນັ້ນໄດ້ຮຽນຈົບມໍປາຍ ຈາກໂຮງຮຽນແຫ່ງນີ້ໄປ ແລະທຸກຄັ້ງທີ່ຄິດເຫັນເຫດການເກົ່າ ກໍອົດທີ່ຈະບໍ່ໃຫ້ກັງວົນບໍ່ໄດ້.
"ປານນີ້ບໍ່ຈັກວ່າພວກນ້ອງນຸ່ງຊິໄປຕົກທຸກໄດ້ຍາກທາງໃດ ຈັກມີໃຜໄດ້ຮ່ຳໄດ້ຮຽນຫຼືມີວຽກເຮັດງານທຳກັນໝົດແລ້ວຫຼືບໍ່? ຢ້ານໄປຫາເລາະຫາເລງ ສ້າງຄວາມວຸ້ນວາຍຢູ່ບ່ອນອື່ນອີກກໍບໍ່ຮູ້"
ຄູຄຳດີຈົ່ມຄົນດຽວ. ຜ່ານຄວາມຄິດອັນເມີ້ລອຍ ຢູ່ຄາວໜຶ່ງກໍມີສຽງເຄາະປະຕູແລະສຽງຫ້ອງຂອງຍິງຊາຍສອງຄົນທີ່ຢືນຕໍ່ໜ້າປະຕູເຂົ້າຫ້ອງ ດັງມາພ້ອມກັນວ່າ: “ແມ່ຄູ!..."
ຄູຄຳດີຫຼຽວງວາກໄປເບີ່ງດົນເຕີບ ຜູ້ຊາຍທີ່ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າແມ່ນຕຳລວດແລະນາງສາວທະໄນຄວາມທີ່ມາໃນຊຸດແບບຂອງຕົນຢືນຢູ່ຢ່າງອົງອາດຜ່າເຜີຍພ້ອມສົ່ງຮອຍຍິ້ມກວ້າງແລະຍ່າງເຂົ້າມາກາບຄູຄຳດີ.
“ ພວກລູກທັງສອງມາຂໍສົມມານຳແມ່ຄູ, ລູກໜ້າຈະຂອບໃຈແສ້ຫວາຍທີ່ຄູເຄີຍເອົາມັນຝາດໃສ່ກົ້ນຈົນລາຍ ໃນຕອນນັ້ນ” ຍິງຄົນນັ້ນເວົ້າຈົບປະໂຫຍກແລະຕໍ່ອີກຊາຍຄົນນັ້ນ:
“ແມ່ນແລ້ວ, ພວກເຮົາບໍ່ໜ້າຄຽດໃຫ້ເລີຍທີ່ຖືກຄູອາຈານເວົ້າໃຫ້ໃນຕອນນັ້ນ, ບາດມາມື້ນີ້ພວກລູກຮູ້ແລ້ວວ່າທີ່ຜ່ານມາ ຄູເວົ້າຄູດ່າແມ່ນຄູຢາກໃຫ້ລູກສິດໄດ້ດີ, ແຕ່ພວກເຮົາໂລດຄິດແຕ່ແນວທາງລົບໄປຕະຫຼອດ ແຕ່ມາດຽວນີ້ກໍພໍສຳນຶກໄດ້ແລ້ວ. ມື້ນີ້ລູກທັງສອງຈະມາໃຫ້ແມ່ຄູຕິວ່າແລະເອົາແສ້ຫວາຍຕີຂ້ຽນອີກ ຂໍພຽງແຕ່ຢ່າຄຽດຊັງພວກລູກເລີຍ...ຟາກໃຫ້ແມ່ຄູດ່າວ່າໃຫ້ສົມໃຈຕໍ່ກັບຕວາມໂງ່ຈ້າຂອງພວກລູກ”
“ເປັນຄູບໍ່ເຄີຍຮ້າຍໃຫ້ສິດ...ມີແຕ່ຢາກບອກ,ຢາກສອນ,ຢາກໃຫ້ເປັນຄໄນດີ...” ຄູຄຳດີເວົ້າທັງສຽງສັ່ນຄອນ
ບໍ່ດົນນໍ້າໄສໆກໍໄດ້ເຕັມຄັບແລະອັ່ງລົ້ນເບົ້າຕາໄຫຼລົງມາອາບສອງພວງແກ້ມຫ່ຽວ ປົນກັບທັງຮອຍຍິ້ມອັນປີຕິດີໃຈ.
“ພວກຫຼານຟ້າວຍາດເວລາການມາຫາແມ່ຄູ ດອກໄມ້ຈັກດອກ ຂອງຂວັນຈັກຫໍ່ກໍບໍ່ມີມາໃຫ້ເລີຍ” ຍິງຄົນນັ້ນເວົ້າຂຶ້ນ.
“ຊ່າງມັນເທາະ! ຄູບໍ່ຕ້ອງການຊໍ່ດອກໄມ້ງາມຫຼືຂອງຂວັນຫໍ່ໃຫຍ່...ພຽງແຕ່ເຫັນນ້ອງນຸ່ງລູກຫຼານໄດ້ດິບໄດ້ດີກໍເປັນຂອງຂວັນອັນລ້ຳຄ່າສຳລັບຄູແລ້ວ” ທັງສາມຄົນ ສິດເກົ່າແລະຄູອວບກອດກັນຢ່າງຮັດແໜ້ນ ແບບເປັນມິດແລະຮັກແພງ.
ບໍ່ຄິດວ່າຈາກນັກຮຽນທີ່ເຄີຍມີບັນຫາຄືອາລິຍາແລະສົມໃຈຈະປ່ຽນແປງຕົວເອງໄດ້ຈົນຂະຫນາດນີ້.
7ຕຸລາຂອງມື້ນີ້ມັນເປັນຂອງຂວັນອັນປະເສີດຫຼາຍສຳລັບຄູຄຳດີ.ຮອຍຍິ້ມແລະຢາດນໍ້າຕາທີ່ໄຫຼອອກມາ ມັນເຕັມປ່ຽມໄປດ້ວຍຄວາມພາກພູມໃຈ, ຂອງຂວັນທີ່ຄູຢາກໄດ້ຈາກນັກຮຽນ ມັນບໍ່ແມ່ນຂອງຂວັນຫໍ່ໃຫຍ່ຫໍ່ນ້ອຍ,ບໍ່ແມ່ນເງິນຄຳຫຼືເພັດພອຍ ແຕ່ໄດ້ເຫັນນັກຮຽນຂອງຕົນໄດ້ດີກ້າວໄກຄືແບບນີ້ກໍຖືວ່າເປັນຂອງຂວັນອັນລໍ້າຄ່າຫຼາຍແລ້ວ.
---------------------------------
ທີ່ມາ: https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1764485343825044&id=100007907852658
